Anna Bojarska (pseudonim: Juliusz Nemo), Śmierć Ognia, (podziemne) wydawnictwo CDN, Warszawa 1984
Wydany w drugim obiegu esej „Śmierć Ognia” opowiada o ostatnich dniach Majora Józefa Kurasia – jednego z dowódców oddziałów podziemia antykomunistycznego i najbardziej znanych „Żołnierzy Wyklętych”.
Kuraś brał udział w kampanii wrześniowej jako żołnierz 1 pułku Strzelców Podhalańskich. 21 września, po kapitulacji pułku, próbował bezskutecznie przedostać się na Węgry; ostatecznie wrócił do rodzinnej wsi, gdzie zajął się pracą na roli. Od listopada 1939 był żołnierzem Służby Zwycięstwu Polski, a od 1941 Konfederacji Tatrzańskiej.
29 czerwca 1943 Gestapo zamordowało jego ojca, żonę i 2,5-letniego syna, a następnie spaliło jego dom. Przyjął wtedy nowy pseudonim „Ogień”.
Po zakończeniu wojny z Niemcami Kuraś stworzył grupę do której należało około 500 partyzantów. 14 listopada 1946 roku wysłał list do Bolesława Bieruta, w którym wypunktował m.in. cele swojej walki: Oddział Partyzancki «Błyskawica» walczy o Wolną, Niepodległą i prawdziwie demokratyczną Polskę. Walczyć będziemy tak o granice wschodnie, jak i zachodnie. Nie uznajemy ingerencji ZSRR w sprawy wewnętrzne polityki państwa polskiego. Komunizm, który pragnie opanować Polskę, musi zostać zniszczony.